Afgelopen zondag werd als gevolg van de Corona maatregelen de Ronde van Vlaanderen online verreden. De zogenaamde lock-down editie. Dus niet op asfalt en kasseien, maar op een hometrainer en digitaal platform, gelinkt via het internet. Een leuke gimmick, surprise en stunt, maar wat mij betreft ook niet meer dan dat. Een paar kanttekeningen.

 

Hoe knap het technisch ook is, er blijven beperkingen die juist bij wielrennen een grote rol van betekenis spelen.
 

Zo rijden renners op een hometrainer van hun eigen sponsor. Er zijn meerdere fabrikanten die allemaal hun eigen apparaten maken. Deze apparaten zijn onderling niet geijkt op wattage (vermogen). Omdat snelheid wordt bepaald door het wattage dat je trapt gerelateerd aan je lichaamsgewicht kan er een verschil in snelheid optreden.

 

Deze berekening van snelheid is ook gevoelig voor het bewust foutief invoeren van het gewicht. Een eenvoudige vorm van valsspelen in een sport waar ingewikkeld valsspelen ook een geschiedenis heeft.

 

Bij de berekening van snelheid wordt lichaamslengte en aerodynamica genegeerd. Terwijl een lange renner met brede schouders toch echt harder moet trappen om dezelfde snelheid te rijden. Hij vangt nou eenmaal meer wind.

 

Bij beklimmingen worden weliswaar de stijgingspercentages knap technisch meegewogen, maar er worden ook factoren niet meegenomen. Bij veruit de meeste apparaten wordt de fiets niet in de corresponderende hellingshoek geplaatst. En een renner die beste lichaams- en spierbouw heeft voor klimmen profiteert hier niet van op een hometrainer. Klimmen wordt zo eigenlijk maar wattagetrappen. En afdalen – niet zelden beslissend – wordt niet of nauwelijks goed nagebootst en meegerekend.

 

Een zwaargebouwde renner die van nature makkelijker over de kasseien dokkert profiteert ook niet. Net als iemand die net wat betere stuurmanskunsten heeft, wat later durft te remmen of een bocht beter aansnijdt. Of renners die beter tegen regen, wind, kou en warmte kunnen. En tegen de hoogte. Vaak heeft dit voor beslissingen in koersen gezorgd. Wielrennen is net al andere topsport een “marginal game”.

​

En bovendien en misschien wel belangrijker

Bovendien wordt de onvoorspelbaarheid – een lekke band, materiaalpech, een overstekende hond of een fotograferende toeschouwer – uit de koers gehaald. Deze voorvallen zijn weliswaar vervelend voor een renner, maar wel spannings- en entertainment verhogend. En bovendien een onderdeel van een sport die buiten beoefend wordt met fans langs de kant van de weg.

 

En dit laatste is misschien nog wel het grootste gemis. Wielrennen is een sport door het volk en van het volk. Vrij toegankelijk voor iedereen. Wielrennen is een reclamekaravaan die als een slang door het landschap kruipt, achterna gezeten door de coureurs. Wielrennen is buiten in de berm wachten, gelijkgestemden treffen, zonnebrand smeren en bier drinken. Of eerst zelf die berg opfietsen. In echte fietslanden als Italië en België is wielrennen een levensstijl, misschien zelfs wel een religie. 

 

En dus…binnenfietsen is een prima trainingsmiddel, maar geen wedstrijdsport. Afgelopen weekeinde is in België meer dan alleen een wielerwedstrijd niet doorgegaan, maar ook een waar volksfeest waar al een jaar naar uitgekeken werd.

 

Benieuwd naar wat (sport)marketing voor uw organisatie kan betekenen? Neem contact op met Ivo Elfrink - +31(6) 54312640, ivo@grupposportivo.nl